Άσε μας κουκλίτσα μου: "Ο Θάνατος της Θεάς"

Σημείο εκκίνησης της σειράς αυτών των έργων, ήταν το βιβλίο "Η Παναγία των Λουλουδιών" (1943) του Jean Genet .Ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου,η Θεά, μια τραβεστί πόρνη, με το θάνατο της οποίας το βιβλίο ξεκινά, υπήρξε το κίνητρό μου.

Η συσχέτιση της Θεάς με τον Χριστό από τον ίδιο τον Genet με οδήγησε σε γνωστούς αναγεννησιακούς πίνακες, μέσω των οποίων αφηγούμαι με την σειρά μου την ιστορία του θανάτου της Θεάς. Στο έργο θρηνείται το σώμα του Χριστού, το αρχετυπικό πάσχων σώμα, το σώμα που στην συλλογική μας συνείδηση φέρει τις αμαρτίες και τα πάθη της ανθρωπότητας και λειτουργεί ταυτόχρονα ως το ισχυρότερο σύμβολο θρήνου και η γνωστότερη εικόνα νεκρού σώματος.

Οι οπτικές παρατηρήσεις μου έχουν σαν γνώμονα το φύλο και προέρχονται από το παρόν. Προσπαθώ να φανταστώ μια τρέχουσα ερμηνεία του παρελθόντος, μέσω αφηγήσεων και προσώπων. Κρατάω τα κύρια στοιχεία της σύνθεσης, έτσι ώστε το πρωτότυπο να μπορεί εύκολα να αναγνωριστεί και, στη συνέχεια,προσθέτω τμήματα σύγχρονων εικόνων. Με αυτό το κολάζ παρελθόντος παρόντος προσπαθώ μάλλον να θέσω ερωτήματα, παρά να δώσω απαντήσεις.

"Η γέννηση της ατομικής συνείδησης εγέννησε τον θάνατο. Ο θάνατος γέννησε την συγκίνηση. Η συγκίνηση γέννησε την τέχνη." Γ.Χειμωνάς

Έτσι και στον θάνατο της Θεάς, επιχειρείται μια επαναφορά στην πιο καθαρόαιμη μορφή συγκίνησης, στο πένθος. Ο θάνατος της Θεάς είναι ένας θρήνος, η απόδειξη της απώλειας (φαντασμαγορικής και θείας),η κορυφαία εκείνη στιγμή του τέλους, ξεκινά από το αίμα και τελειώνει με μια υπόσχεση για ότι είναι να έρθει μετά.